Volle maancirkel

0

Volle maancirkel
Vuur en Transformatie

Verbinden met je vrouwelijke energie en samenzijn in vrouwencirkels is een eeuwenoud gebruik. De vrouwelijke energie is onder andere rust, verbinding, zachtheid en vertrouwen. Waar het delen in sisterhood in bepaalde culturen heel gebruikelijk is, komen deze gewoonten nu ook steeds meer naar onze Westerse cultuur en kijken wij er naar uit om deze maancirkel met andere vrouwen te delen.

Tijdens deze maancirkel verbinden we ons met de cyclus van de maan, de cyclus van de natuur. Energetisch zijn we tijdens deze volle maan op een hoogtepunt van de energie. Een periode van de yang energie en ons innerlijk vuur. Hoe geef je deze volledig de ruimte maar voel en weet je ook waar je grenzen liggen? De kunst is om in deze periode de yang energie te beheersen en er niet in door te schieten.
Wanneer je niet in afstemming bent met de vrouwelijke energie, raak je uit balans, wat zich op verschillende manieren kan uiten en voor verharding zorgt. Individueel en maatschappelijk.
Tijdens deze cirkel verbinden we ons met onze vrouwelijke kwaliteiten. Dit doen we door middel van dans, yoga, meditatie, tarot en een maanritueel.
Wij kijken er naar uit. Er zijn beperkt aantal plekken, je kunt je hier aanmelden en daarmee (LINK) je plek reserveren!

Over Amira:
Amira is opgegroeid in Chili waar zij de vrouwelijke kennis van haar voorouders van jongs af aan heeft meekregen. Waar de westerse vrouw deze rituelen niet meekrijgt, brengt zij deze kennis over om ( via dans, rituelen, tarot en mediumschap) de rituelen in leven te houden en vrouwen met elkaar te verbinden.
www.anaita.nl/

 

 

Over Amber:
Amber brengt dmv haar coachings en trainingen, de tools over om de vrouwelijke yin energie meer in je leven toe te passen, om vanuit vertrouwen, rust en verbinding te leven. Een goede verhouding tussen je mannelijke en vrouwelijke energie zorgt voor balans en maakt dat je het beste uit jezelf en je leven kunt halen.

 

 

 

Meld je hier aan!
Donderdag 4 juni
Verzamelen om 19.00 uur bij Parnassia, vanaf daar lopen we gezamenlijk naar de plek
Kosten: 25 euro inclusief goodiebag

Hoe ga je om met weerstand?

0

Na een gesprek met een vriendin hadden we het over situaties waarin je weerstand voelt. En hoe je hiermee omgaat. Ga je de weerstand aan? Of ga je er van weg? Heb je hier altijd iets in te leren? 

Los van deze uitkomst, kan het je sowieso veel brengen, om te onderzoeken wat de weerstand je wilt vertellen.

Weerstand komt vaak naar boven wanneer iets getriggerd wordt. Of we nu ergens mee geconfronteerd worden wat we eigenlijk niet willen. Of het nu een gesprek is met iemand waar je tegen opziet, het beginnen met sporten, het veranderen van werk, of iets anders waar het in opkomt..

Omdat weerstand voelen onprettig is, ontstaat vanuit hier de neiging om de situatie die het triggert weg te duwen. Of tot uitstellen of dingen niet aangaan. Door je weerstand te onderzoeken en te begrijpen, kun je tot inzichten komen en dieper verbinden met wat jij echt nodig hebt en wilt.

Wat kun je doen wanneer je weerstand voelt? 

Neem een moment van stilte, d.m.v. meditatie of iets anders waar je rustig van wordt. Voorkom dat je direct vanuit de weerstand handelt. 

Onderzoek en vraag jezelf:

  • Waar zit deze weerstand op? Koppel het los van de situatie en bekijk het grotere plaatje.
  • Is er iets wat je onderliggend moeilijk of angstig vindt en zo ja, wat is dat dan?
  • Wat wordt hierin geraakt; angst, onzekerheid, ego, of iets anders?
  • Wat heb je daarin jezelf te geven? Wat wil je vanuit je hart, je intuïtie? Het allereerste wat er in je opkomt? 
  • Mag en kun je daar gehoor aan geven?
  • Weeg af:  Wat brengt het je wanneer je vanuit de weerstand handelt en wat brengt het je als je de weerstand aangaat? 

Onderzoek vanuit nieuwsgierigheid en openheid 🙂 

Vanuit deze weg hoeft weerstand dus niet per definitie te betekenen dat je hier iets te doen hebt. Vanuit deze waarneming kun je ook voelen dat iets niet passend is bijvoorbeeld. Of dat je ergens (nog) niet aan toe bent. 

Maar door op deze manier weerstand te onderzoeken en aan te gaan, voorkom je dat je jezelf misschien onbewust kleiner houdt, of aan oude gewoonten vasthoudt. Hoef je nergens van weg. Houd je alles open. Kun je je verbinden met de laag onder de weerstand. 

Wanneer weerstand vanuit angst ontstaat, is de primaire reactie van je lichaam dat je in de overlevingsstand gaat. Vanuit die modus kom je zelf niet altijd bij de laag die eronder zit. In ontspanningssessies en (gedeelde) meditaties gebruiken we het lichaam als middel om dichter bij je gevoel te komen. Wil jij dit eens ervaren op een thema waar jij weerstand op voelt? Vraag dan een gratis inspiratiesessie aan. 

10 redenen waarom ontspanning zo goed voor je is

0

Hoe druk ben jij? 

Wanneer je druk bent, beïnvloedt dit het autonome zenuwstelsel. Het zet processen in je lichaam in gang, die ervoor zorgen dat je in actie kunt komen. In deze stand verbruikt je lichaam energie.

In volledige ontspanning stimuleer je het gedeelte van het zenuwstelsel, dat maakt dat je kunt herstellen. In deze stand doe je energie op. 

Het zenuwstelsel is van grote invloed op je functioneren en je organen. Zo beïnvloedt het o.a. de speeksel en slijmproductie, het hart, de longen, uitscheiding van de maagsappen, je vertering en de blaascontractie.

Hoe vaker en hoe meer jij je ontspant, hoe meer je jouw energievoorraad op peil houdt of ervoor zorgt dat je weer bijtankt. Hierdoor krijgen jouw organen en je immuunsysteem de tijd om te herstellen. En versterk je jouw immuunsysteem. 

Waarom is ontspanning nog meer zo goed voor je?

  • Het maakt dat je beter slaapt
  • Het verbetert je weerstand
  • Je huid wordt er gezonder en mooier van
  • Het geeft je meer veerkracht en weerbaarheid
  • Er ontstaat meer ruimte voor creativiteit 
  • Het maakt je productiever
  • Het zorgt ervoor dat je je lekker in je vel voelt
  • Maakt dat je je jouw batterij op peil houdt
  • Werkt preventief tegen burn-out
  • Je voelt je fitter en vitaler

Hoe ontspan jij?

Vind een gezonde manier van ontspanning wat werkt voor jou. Waarin je merkt dat je tot rust komt, meer in je lijf aanwezig bent en het denken meer naar de achtergrond verschuift. Enkele tips om meer te ontspannen:

  • Doe dagelijks oefeningen om te stretchen en houd je lichaam soepel
  • Verander regelmatig van houding als je veel achter de computer zit
  • Wandel (het liefst in de natuur)
  • Ga joggen of fietsen
  • Kijk comedy’s en lach zo veel mogelijk
  • Voed jezelf met dingen die je leuk vindt en besteed daar veel tijd aan
  • Doe een hobby of activiteit waar je energie van krijgt
  • Geef je creativiteit de ruimte
  • Neem regelmatig een selfcare moment
  • Knuffel met je partner, je kind, een vriend of een huisdier 😉 Daar waar het toelaat in deze tijd.

Extra note: Het kan zijn dat er in het onbewuste gedachten en emoties aanwezig zijn, die het blokkeren om volledig te ontspannen. Ontspanning hangt dus niet alleen af van je situatie of wat je doet. Vind je het ondanks deze tips niet makkelijk om volledige ontspanning toe te laten? Misschien is dan een Yin Huiskamer sessie of een één op één ontspanningssessie iets voor jou.

Vraag vrijblijvend een kennismaking aan voor meer informatie. 

De No Stress Relax training geeft je alle informatie en tools voor een stressvrij en ontspannen leven. Inclusief meditaties en oefeningen die je hierin ondersteunen.

 

Stop met de dingen goed willen doen

0

Waarom Fuck it, The ultimate spiritual way, één van mijn favoriete boeken is.

Streven naar de plaatjes die we voorgeschoteld krijgen.. De perfecte levensstijl, de juiste sport, de juiste relatie, een gelukkig leven, positief en blij zijn.

Allemaal vanuit het goed willen doen… Hetgeen juist de oorzaak is van ongelukkig of down voelen, stress of vele andere ongemakken.

Achteraf gezien denk ik dat ik ook vanuit deze motivatie begon met bewustzijn en/of spiritualiteit. De weg naar een verlicht leven, naar geluk of whatever. Dat vond ik wel een mooi ideaal om na te streven (overigens heb ik er niks op tegen om iets na te streven of dingen te willen leren, maar is het vanuit nieuwsgierigheid of vanuit een andere intentie zou je je zelf kunnen vragen).

Maar ook op het spirituele pad kan het ego vrolijk meedoen. Zou de een verlichter zijn dan de ander. Heeft de een een betere yogapractice dan de ander, weet de één nog beter dan de ander wat je zou moeten eten. Vanuit iets goed/perfect willen doen of vertellen wat goed is of niet, of hoe iets zou horen, is nog steeds vanuit ego. En ook weer het oordeel op het ego is ego. 😉 

Zolang we er vanuit gaan dat we dingen moeten fiksen, ga je niet uit van het feit dat je al heel bent. Of de ander. Dat je nu al goed bent zoals je bent. En de ander. Dat je altijd in ontwikkeling zal blijven.

Streven naar perfectie en het goed willen doen gaat nooit voldoening geven. Het maakt dat je op tenen loopt en niet echt vrij leeft.

Het is juist zo ‘verlichtend’ wanneer je jezelf imperfectie mag toestaan. En de ander. Je eigen pad mag kiezen. Zonder goedkeuring of bevestiging. Plaatjes los mag laten van wat hoort of wat goed zou zijn.

Voor mij zelf verandert elk moment, iedere situatie en mijn kijk op de wereld, wanneer ik mezelf de vraag stel: Wat zegt m’n ego? En wat wil ik vanuit liefde, onbevangenheid en heelheid? Daarin mag mijn ego ook gewoon meedoen want die blijft gewoon bestaan. Maar daarin kan je wel zelf kiezen, wat je wilt leven en wat voor jou goed voelt.

Daarnaast herinner ik mezelf regelmatig: Maak fouten. Je kunt deze herstellen, je kunt sorry zeggen.. deze reminder geeft altijd zoveel vrijheid. Maar je hoeft niet hard te werken en alles goed te doen. En creëer mensen om je heen waar je fouten mag maken. Die dan nog steeds van je houden. Of je eerlijk kunnen spiegelen. Wat een verademing. Dit had ik 10 jaar geleden ook wel willen leven.

Fijne gesprekken met vriendinnen inspireerde me tot deze post. Waarin we met een wodka proostte op het vieren van het leven. Mijn “lifestylecoach ego” vond dat dat niet op mijn profiel past. En op die momenten ‘fuck it’ toepassen op het oordeel, verlicht alles zo lekker. En het herinnerde me ook weer opnieuw, hoe ik juist ook in mijn werk realiteit wil uitdragen. Een levensstijl die vol te houden is en geen perfecte levensstijl.

Wat ben ik eindeloos dankbaar met de mensen om me heen waarin er zoveel space is. Waarin iedereen zo kan zijn wie die is en waarin we alles kunnen delen met elkaar. Waarin juist de “gekke” dingen of imperfecties zo geaccepteerd worden en hoe dat voor mij de basis is voor echte en fijne relaties. En dat het leven vooral ook bedoeld is om het makkelijk en onbevangen te houden. Waarin ik ook in deze periode nog meer gespiegeld krijg waar ik mijn eigen oordelen mag laten vieren. Vooral blijven doen wat voldoening geeft en waar je blij van wordt. Volgens Buddha is dat trouwens de hoogste staat van verlichting.

Wat als we dit al op school zouden leren

0

Het lijkt wel of we in deze tijd nog meer opmerken, hoe we gewend zijn om altijd maar door te gaan en vooruit te kijken. Dat we beseffen hoe we in een enorme snelheid leven. Niet voor niets dat veel mensen zoeken naar rust en houvast in mindfulness, meditatie en lifestyle. Maar hoe zou het zijn als we die dingen al van jongs af aan zouden leren?

Ik kan me het moment van het behalen van mijn schooldiploma nog goed herinneren. Hier had ik jaren naar toe gewerkt, het idee ‘er te zijn’, wanneer ik dat schoolpapiertje éindelijk had. Tot het moment dáár was en ik het idee had in een gat te vallen. En wat dan nu? Ik was zo gewend aan het feit dat ik ergens naar toe moest werken, en dat viel nu weg. Bij mij werd het bijna een soort ‘verslaving’ aan opleidingen. Ik stelde me telkens wel weer een nieuw doel om te behalen, iets om naar toe te werken, om vervolgens heel even verzadigd te zijn en dan weer op zoek te gaan naar iets nieuws. Het was een manier om de onrust in mijzelf te verdoven. Maar dit kan ook door altijd maar aan het werk te zijn, drank of drugs te gebruiken, eindeloos consumeren of andere bezigheden die gevoelens van onrust even doen laten vergeten. Onrust in gewoon in het hier en nu aanwezig zijn is geen raar fenomeen, wanneer we allemaal in deze maatschappij, van jongs af aan meekrijgen vooruit te kijken en te leven.

Want waar leren we om gewoon ‘hier’ aanwezig te zijn? Toen ik als juf werkte, kon ik mijn vinger er nog niet op leggen, maar het onderwijssysteem klopte niet met hoe ik het voelde. Er werd gehamerd op het cognitieve, de resultaten, en er wordt gewerkt van rapport naar rapport. De nadruk op resultaten, deze vergelijken en weer een nieuw doel stellen. Ik zag steeds meer kinderen achter de schoolbanken, die gewoon niet écht blij waren. Uiteindelijk werd dat mijn hoofddoel. Kinderen die blij op school komen en blij naar huis gingen. De nadruk afhalen van de cijfers. En vanuit die veilige en gezellige basis, kwam het leren als vanzelf. Vonden de kinderen de intrinsieke motivatie.

In 2017 deed ik een steekproef naar het huidige onderwijssysteem. Met veel ouders, leerkrachten en directeuren ben ik in gesprek geweest. Super interessant. Ik wilde meten of mijn visie en denkbeeld overeenkwam met hoe anderen hier tegenaan kijken. Wat bleek? Praktisch iedereen gaf aan dat het onderwijs NIET passend is. Maar ook beproefde je bij vrijwel iedereen een gevoel van: We kunnen er niet zoveel mee. Het onderwijssysteem is té groot en te log om dit te veranderen. Dus waar beginnen we? Leerkrachten hopen op de directeuren, directeuren op de overheid, ouders op de scholen etc..

En alle ouders, en ook de leerkrachten, willen maar 1 ding voor het kind:
Dat het gelukkig is. Dat het zich goed voelt.

Maar als we de kinderen leren om continu vooruit te werken, zich leren aan te passen in een systeem, waarin het draait om resultaten, dan creëren we een maatschappij waarin we op deze overtuigingen draaien. En andersom natuurlijk.

We worden nieuwsgierig geboren. Denk maar aan al die ‘waarom vragen’ en hoe open jonge kinderen de wereld inkijken. En kijk dan naar de kinderen die wat ouder worden. Die van alles moeten. Mee moeten in die ratrace en al die verwachtingen. Hun motivatie neemt af. Ze willen niets meer leren. Sterker nog, ze kunnen er niks meer bij hebben, ze raken afgestompt of verveeld. Of gaan compenseren in gedrag. En dan heeft het kind een probleem. Gaan we misschien nog op zoek naar stempels, zodat het kind alsnog past in het (reguliere?) systeem.

Ik kijk er anders naar. Die probleemkinderen hebben geen probleem. Het onderwijssysteem sluit niet aan op de kinderen. Dat is het probleem. Het sluit wél aan op de kinderen die zich makkelijk kunnen aanpassen, maar de vraag is of dat echt gelukkig maakt: Goed in staat zijn, om je sociaal gewenst op te stellen. Het scheelt wellicht een hoop ‘problemen’, maar of je kind de kans krijgt zijn volle potentie te benutten is maar de vraag.

Hoe zou het zijn als kinderen elke dag les krijgen in hoe je met elkaar omgaat? Wat je kwaliteiten zijn? Hoe je omgaat met de natuur? Hoe je goed zorgt voor je lichaam? Wanneer er voor het overgrote deel gespeeld en bewogen mag worden. En de vragen bij de kinderen opkomen als vanzelf? En er daarop wordt aangesloten? In een ontspannen omgeving, waar het vooral gewoon leuk en ongedwongen is. (Tevens de visie van het Finse onderwijs, waarbij kinderen vanaf 7 jaar naar school gaan en welbevinden en gezondheid voorop staat. Zeker de moeite waard om eens in te verdiepen: https://www.bedrock.nl/wat-we-kunnen-leren-van-het-finse-onderwijssysteem/)

Mijn grote wens is dat dit de toekomst gaat worden. Dat ouders niet het hoogst haalbare streven voor hun kind, zich niet gek laten maken door wat er van het kind verwacht zou worden, uit angst dat het misschien niet meekomt in de norm van de maatschappij. Waarin CITO op een gegeven moment geen enkele waarde meer heeft (extra note: laat dit wat mij betreft afgeschaft worden). Dat leerkrachten de druk loslaten van wat inspectie en directie verwacht, maar hun hart volgen in hetgeen wat ze echt willen voor de kinderen. Daarom sta je tenslotte voor de klas. Dat kinderen spelend mogen leren. Hun nieuwsgierigheid wordt geprikkeld. Hun talenten naar buiten komen. Door uiting en ruimte voor hun talenten, ontwikkelt dat zich als vanzelf. Ontstaat er een generatie die als vanzelfsprekend in het hier en nu leeft en daar het maximale uithaalt. Hun maximale potentie benutten. Omdat dát ze is aangeleerd.

Dat zou toch te gek zijn?

 

Elke donderdagmiddag geef ik online les aan kinderen. Een lesformat waar beweging, ontspanning & persoonlijke ontwikkeling, op een speelse manier wordt aangeboden. 

Wil je jouw kind hier aan mee laten doen? Mail dan naar info@amberhanning.nl voor meer informatie en de link voor de online les.

 

Struisvogelpolitiek

0

Er speelt nu al genoeg in de wereld, dus bij alle extra narigheid die er voorbij komt in de wereld, merk ik dat ik er zo nu en dan wel voor weg zou willen duiken. Mijn wereldje klein houden, daar waar ik het zelf veilig en leuk kan maken. En ergens voelt dat goed, maar ook alsof ik mijn kop in het zand steek voor wat er óók speelt. Want is het ook helpend wanneer we dat op die manier doen? 

Terwijl de Corona crisis iedereen nog bezig houdt, zie ik de 5G verhalen voorbij komen. Ik voel de hoop op een mooiere en gezonde wereld even wegzakken. Onafhankelijke wetenschappers die aantonen hoe schadelijk het is voor onze natuur, gezondheid en kinderen, er zijn vogels die letterlijk dood van het dak vallen bij testen. De straling beïnvloedt negatief ons zenuwstelsel wat leidt tot schadelijke veranderingen in het DNA. Tienduizenden bomen worden er gekapt door heel Nederland omdat dit het 5G netwerk lijkt te blocken. De oh zo mooie natuur waar we massaal naar toe trekken met elkaar in de tijden dat we het moeilijk hebben, wordt gekapt alsof het niets is. Ons thuis.  

Ik praat er over met mensen en iedereen heeft een andere mening en visie. De één beweert dat het hetzelfde is als 4G, de ander zegt dat de bomen niet om deze reden worden gekapt. En wat is nu waar? Ik denk dat de waarheid is dat we het met zijn allen amper weten en ik probeer mijn eigen waarheid daarin te vinden. Het maakt me machteloos dat er dingen gebeuren die zo tegen mijn gevoel en waarden ingaan waarin je het idee hebt dat je er niets tegen kunt doen. Want het is te groot om te fiksen.  Ik wil mijn kop in het stand steken als een struisvogel en gewoon even doen alsof dit er allemaal niet is. Maar moeten we dit dan ongestoord door laten gaan? Het lijkt wel een slechte Avatar film waar we in zitten denk ik dan, waarin het contrast tussen donker en licht steeds groter lijkt te worden. Op kleine en grote schaal. 

Het lijkt een grote roep en uitnodiging, de tijd waar we in leven, om naar binnen te keren. Niet weg te duiken en af te sluiten. Niet de triggers de overhand te laten krijgen. Niet te gaan wijzen in schuld of fout, maar telkens terug te keren naar vertrouwen en liefde en dit uit te dragen naar de rest van de wereld. Wakker te blijven voor wat er gaande is en vanuit daar kijken wat je kunt doen. Om zo toch die mooie wereld te leven in elk moment. Dus ik blijf dit beoefenen zoveel ik kan, wil dit zoveel mogelijk uit blijven dragen in mijn leven en mijn werk, en ik ga bezwaar maken tegen 5G, al is het maar iets. Om het vervolgens weer even los te laten. 

Waar sta jij voor op in deze tijd? 

En wil jij ook dat 5G stopt? Hier kun je tekenen.. https://petities.nl/petitions/stop-5g?locale=nl

 

Voor die momenten dat de moed je even in de schoenen zakt

0

Want ja, die realistische momenten zijn er ook. En ik weet het; positief blijven, dankbaar voor wat er allemaal WEL is, de verschuiving in bewustzijn door het Coronavirus, ik geloof het en voel het ook zo. Maar er zijn ook momenten waarin ik voel, dat ik te snel over de angst die het óók triggert, heen wil stappen. En gisteravond was zo’n moment. 

Ineens werd het een opeenstapeling van.. De verhalen die je erover hoort, de Social Media berichten, de appjes, de gesprekken. De één uit het door er veel over te praten, de ander maakt er grapjes van, maar spanning en onrust is aanwezig. 

Dan ineens besef je de impact dat je werk even stopt, is je vader ziek, hoor je updates vanuit het buitenland dat wanneer iemand wordt opgenomen in het ziekenhuis, je een tablet mee moet sturen omdat je er niet meer bij mag. Ik wil het relativeren, meteen omkeren naar het positieve maar het lukt me op dat moment even niet. Ik voel de hoogspanning in m’n lijf. 

“Wat als iemand uit mijn familie wordt opgenomen en ik er niet meer bij mag? Wat als er iemand ziek wordt en er geen bedden meer zijn op de IC..” Mijn hoofd maakt een inhaalslag. Ik word me bewust dat ik afleiding wil zoeken in praten, bezig blijven en dat ik mij in de contacten met anderen groot houd en eigenlijk niet de kern raak van wat ik nu echt voel van binnen. Tot ik alleen thuis zit, er even helemaal geen contact is met anderen en de angst me overneemt. Een kritische stem die me zegt dat ik positiviteit moet uitdragen (dus dit mag er niet zijn) en dat er zoveel mensen zijn in dezelfde situatie of vele malen erger. Ik wil weg van dit gevoel, maar weet dat ik het toe te laten heb. Ik voel de onveiligheid en verdriet. Stap onder een warme douche en huil tot ik er in kan ontspannen en het op een gegeven moment stopt. 

Ik ga op bed liggen en voel de rust weer terugkomen. De energie die weer ruimte krijgt. De liefde voor de angst, het mag gezien worden en het mag er ook zijn. Vanuit daar voel ik het vertrouwen en de overgave weer. De verbinding met mezelf. Ik kan alle mooie kanten er weer van zien en voelen, zonder dit te willen forceren. En ik weet ook dat het zo werkt met emoties, die kun je niet afwegen tegen een andere persoon of situatie. Die willen gewoon stromen. En ik voel me weer licht. 

We zitten met z’n allen in hetzelfde schuitje. We mogen er voor onszelf en elkaar zijn in het feit dat er ook momenten van angst zijn. Het gevoel er meer laten zijn in plaats van het soms eindeloze praten. Hoe geeft jij hier ruimte aan? En laten we elkaar vanuit daar versterken en een hart onder de riem steken. Weer in die kracht en het vertrouwen gaan staan. Ik geloof dat we dat in deze tijden allemaal goed kunnen gebruiken. 

En waar ik extra oplet deze dagen: 

  • Minder het nieuws kijken. Ik neem er een vast moment voor per dag 
  • De tijd dat ik het erover heb beperken, weer de focus op andere dingen 
  • Tijd nemen voor rust, dingen in huis, leuke dingen en selfcare 
  • Mediteren, muziek maken, lezen en schrijven 
  • Ruimte maken voor nieuwe ideeën en creativiteit 

Wil jij meer ruimte geven aan wat je voelt en vanuit daar weer rust, kracht en vertrouwen toelaten? Neem dan contact met me op en we checken in online! Laten we delen met elkaar. 

Liefs! 

 

Het paard als spiegel

0

Al van jongs af aan vind ik paarden echt fantastisch. De ‘paardenmeisjes’ begrijpen denk ik zonder woorden het gevoel. Toen ik de mooie plaatjes en inspirerende teksten op Instagram voorbij zag komen van Anouk met haar paarden, werd mijn aandacht dan ook meteen getrokken. Anouk zet paarden in voor haar coachings die zij combineert met haar eigen ontwikkelde hoogbewustzijn en intuïtie. Ik werd steeds nieuwsgieriger naar wat ik van de paardencoaching zou kunnen leren. Ik kreeg contact met Anouk, wat meteen goed voelde en al gauw was de afspraak gemaakt!

Je kunt de coaching ingaan met een hulpvraag of thema. Ik had niet iets specifieks wat ik wilde inbrengen, maar blanco instappen was ook mogelijk. Dus dat werd het dan! Waar ik echt geen ochtendmens ben, ging mijn wekker vroeg voor deze afspraak, want Anouk geeft de coaching op een mooie plek vlak bij Breda. Dus ik moest even een stukje rijden. Maar ik werd voor de wekker wakker, was er de avond van te voren al mee bezig en echt mega benieuwd. Al is het trouwens ook mogelijk dat Anouk op locatie komt als je een eigen paard hebt! Maar daar wacht ik dus nog op.. 😉

Eenmaal aangekomen op locatie werd ik enthousiast ontvangen en voelde het meteen vertrouwd. Leuk om te zien dat hetgeen wat Anouk op Instagram naar buiten brengt, ook echt overeenkomt met hoe het is wanneer je haar ‘live’ ontmoet. Omdat ik blanco de coaching in ging, had ik ook niet echt verwachtingen. Nou misschien stiekem wel een beetje: dat de paarden zouden spiegelen dat het allemaal wel lekker gaat. Want ondanks dat het natuurlijk nooit allemaal alleen maar ‘bliss’ is, voel ik me over het algemeen heel blij en tevreden.

Toen we het weiland inliepen, waar de 4 paarden in stonden te grazen gebeurde er al van alles. In de verte waren er paarden aan het rennen en in het weiland kwamen ze me even begroeten. Eén checkte even mijn voeten. Anouk vertelde dat dat gebeurde om te voelen of ik wel geaard was. Paarden zijn dus ontzettend intuïtief en tegelijkertijd heel geaard. Om zo goed mogelijk te kunnen functioneren in de kudde, is het belangrijk dat je zo goed mogelijk in balans bent om de veiligheid van de kudde te kunnen waarborgen. Je moet immers op tijd gevaar op kunnen merken en snel kunnen communiceren met je kuddegenoten. Om die reden zullen paarden je altijd spiegelen in hetgeen wat in dat moment nog meer in balans mag komen, vertelde Anouk. 

Bij elk paard was de begroeting en de wisselwerking anders. Met Anouk besprak ik wat het deed bij mij en wat ik voelde in het contact. Ik was vooral heel erg nieuwsgierig wat het gedrag van de paarden nu allemaal zou betekenen. Maar uiteindelijk gaat het ook om de reactie die het bij jou losmaakt.

Na wat interacties met de paarden en Anouk, kreeg ik een ‘oud’ thema gespiegeld. Dat was wel even confronterend, omdat ik niet het idee had dat ik daar op dit moment mee worstel. De angst voor afwijzing kwam omhoog en de behoefte naar diepe verbinding. Toen we daarover in gesprek raakte vielen dingen op zijn plek. Mooi was het om te zien, hoe ik in een nieuwe situatie toch kan ‘terugvallen’ in mijn oude patroon. Waar ik bij mensen of situaties die ik ken en vertrouwd mee ben heel comfortabel kan zijn, voelde ik dat ik het in deze situatie heel spannend vond, waarin dus ook die angst voor afwijzing weer omhoog kwam.

Door dingen van buitenaf die nieuw of oncomfortabel zijn, kunnen we soms weg gaan van onszelf. Wanneer we bang zijn voor afwijzing buiten ons, wijzen we eigenlijk onszelf al af. Want je wilt toch mensen en situaties om je heen creëren waarin je helemaal jezelf kunt en mag zijn? Dus het enige wat je kunt doen is daarin trouw blijven aan jezelf. Het was fijn om deze spiegel en bevestiging opnieuw te krijgen!

Ook de dagen erna werkte de sessie nog door. Waarin ik heel helder kon voelen en herkennen in welke situaties ik geneigd ben om de connectie met mezelf te verliezen. Wat een kado om dit nog bewuster te mogen voelen, nadat er weer nieuwe kwartjes zijn gevallen bij de paardencoaching.

Een hele bijzondere ervaring… en waar ik mijn best gedaan heb dit in woorden uit te drukken, maar dit haast niet te doen is, kan ik vooral zeggen: ga het eens ervaren, het is leuk, laagdrempelig én waardevol.

Ik heb Anouk ook gevraagd of het uitmaakt of je wel of geen paardenfan bent, maar deze vorm van coaching is voor iedereen geschikt!

Dank je wel lieve Anouk! Een energieke inspiratiebron ben je. Ik wens je nog heel veel mooie sessies!

Laat je ook inspireren door Anouk en vind haar op Instagram en Facebook

En leuk om te weten.. In 2020 organiseert Anouk samen met een collega mooie workshops met paarden. Ook komt er een bijzonder jaartraject aan, waarbij je samen met de paarden verschillende thema’s aangaat om jouw persoonlijke ontwikkeling een mooie boost te geven. Meer informatie volgt binnenkort op haar website en social media kanalen. 

Meer weten? Klik hier. 

Had ik maar niet zo hard gewerkt

0

Blog geschreven door: Robin van der Aa

“Had ik maar niet zo hard gewerkt, dan had ik meer tijd gehad voor mijn gezin en andere geliefden.” Een van de vijf dingen waar mensen op hun sterfbed het meeste spijt van hebben: te veel gewerkt en te weinig aandacht voor hetgeen dat echt belangrijk in je leven is. Dit is gebleken uit een onderzoek dat gedaan is over honderden mensen op hun sterfbed en is samengebracht in een boek: ‘Als ik het leven over mocht doen’ van Bronnie Ware.

Ik stel mezelf vaak die vraag: waarom werken we in godsnaam zo hard? Waarom maken we ons leven soms zo ingewikkeld? Er is zoveel meer in het leven als werk. Het is zo zonde als je leven draait om werk en je elke week weer toeleeft naar het weekend.

Al vrij snel in mijn leven merkte ik dat fulltime werken niks voor mij was. Elke avond plofte ik als een zoutzak op de bank en het weekend had ik nodig om bij te komen van de werkweek. Ik had weinig energie om te sporten of af te spreken met vriendinnen, zelfs het lezen van een boek koste me na een werkdag vaak te veel moeite. Tijdens die periode had ik nog geen idee dat dit eigenlijk mijn eigen keuze was. Ik ben opgegroeid met het idee, en gestimuleerd door de maatschappij, dat hoe harder je werkt hoe beter. Als je hard werkt ben je waardevol en dan ben je succesvol. Misschien als je ziek bent, of moeder bent, is het acceptabel om minder te werken, maar als je jong en gezond bent werk je gewoon fulltime.

Maar waar komt die gouden regel van 5 dagen werken en 2 dagen vrij eigenlijk vandaan? Wat maakt dat dat wordt gelinkt aan een succesvolle carrière? De 5-daagse werkweek is bijna 100(!) jaar geleden, in 1922, bedacht door Henry Ford die besloot de werkweek van 6 dagen te reduceren naar eentje van 5 dagen waarop maximaal 8 uur per dag gewerkt werd.

De wereld verandert razendsnel, maar op het gebied van productiviteit en gezondheid op werk verandert er bar weinig. Ondertussen schieten de burn-out klachten als paddenstoelen uit de grond. In Nederland kampen bijna 1,5 miljoen mensen met burn-out klachten (volgens Burn-out Poli). Niet alleen vanwege werk, want we leggen de lat voor onszelf op alle gebieden tegenwoordig erg hoog en daarbij zijn we 24-7 bereikbaar (ook voor onze werkgever, klanten en opdrachtgevers) en hebben we continu informatie tot onze beschikking. Maar werk is zeker een onderdeel daarvan.

Ik had niks met die gouden regel. Fulltime werken gaf me enorm veel stress, weinig energie en het voelde alsof ik in een keihard rijdende trein zat en m’n leven aan me voorbij ging. ‘Maar als je niet hard werkt, dan ben je lui’ zei een stemmetje lange tijd in m’n hoofd. Een baan die leuk én ontspannen is die bestaat simpelweg niet, dacht ik. Van dit idee raakte ik nog meer gestrest. Ik merkte namelijk dat elke week veel en hard werken niet voor mij was weggelegd: het was overweldigend, ik was constant moe en had weinig energie. Ik schaamde me in eerste instantie en voelde me zwak dat ik fulltime werken niet aan kon. Er zijn mensen op deze wereld die veel harder werken in veel slechtere omstandigheden. Wat geeft mij het recht om te klagen dat ik vind dat ik te hard werk?

Maar ik dacht ook: wanneer is het genoeg? Wanneer ga ik stoppen met keihard over m’n eigen grenzen heen te gaan? Wanneer accepteer ik dat ik niet tegen stress kan? Zo wilde ik niet langer mijn leven leiden. Ik wilde minder werken, meer rust en meer genieten.

Ik ben bevoorrecht met het feit dat ik de keuze heb om te doen wat ik leuk vind in plaats van te werken om te overleven. Dan ben ik toch gek als ik dit niet doe?

Ik ben ambitieus en zet me in om de wereld een mooiere plek te maken, maar dit wil ik niet doen door mee te doen aan de ratrace (hard werken, geld verdienen en spullen kopen die je niet gelukkig maken). Ik wil een leven creëren buiten de ratrace waarin ik tijd en ruimte heb om te bedenken hoe ik op een slimme manier kan werken en geld verdienen met iets dat mij voldoening geeft. Zodat ik op het eind van mijn leven in ieder geval niet hoef te zeggen: had ik maar niet zo hard gewerkt en tijd gemaakt voor dingen in het leven die écht belangrijk zijn.

Heb jij ook behoefte aan een beter balans tussen werk en privé? Zou je ook meer willen genieten en minder toeleven naar het weekend? Een eerste stap is om te bedenken wat de reden is dat je fulltime werkt. Wordt dit misschien verwacht door je werkgever, kun je daar dan over in gesprek gaan? Of denk je dat je dat geld nodig hebt? Bekijk je uitgavenpatroon dan eens goed, heb je ook echt al die spullen nodig?

Op 7 september geeft Robin van der Aa een workshop ‘Minder werken, meer leven’ waarin je aan de slag gaat met verwachtingen van anderen loslaten, werken aan oude overtuigingen en gaat kijken hoe jij al de eerste stappen kunt zetten naar een leven waarin je meer tijd maakt voor wat je echt belangrijk vind. Voor meer informatie: https://robin-van-der-aa.myshopify.com/products/7-09-workshop-minder-werken-meer-leven

Boosheid omzetten in kracht en actie

0

Boosheid. Een emotie waar ik me tegen kan verzetten. Want ik wil graag de goede vrede bewaren, dingen plakken, mensen, gebeurtenissen én de wereld in liefde zien. In de meeste culturen is boosheid een emotie die niet gauw wordt geaccepteerd. Ik weet nog, in de tijd dat ik voor de klas stond, hoe vaak kinderen te horen kregen, dat ze niet boos mogen reageren. Toch is het net zo’n gezonde emotie als angst, blijdschap en verdriet. Uiteindelijk gaat het om de manier waarop we ermee omgaan. Het is niet meer dan energie en vanuit het laten stromen kun je elke emotie omzetten naar liefde en kracht. 

Boosheid omzetten naar kracht en actie 

Nog niet zo lang geleden zat ik met een vriendin op het strand. Het was een heerlijke dag. Om wat verkoeling te vinden zaten we in de wind een ijsje te eten. Heerlijke gesprekken, lachen en genieten. Tot het moment dat we voor onze ogen een kind zien schreeuwen die in een soort gevecht raakt met zijn ouders. Eerst dacht ik nog dat ik het misschien verkeerd waarnam wat er gebeurde, maar uiteindelijk werd er voor onze ogen heel naar met het kind omgegaan. Zoveel mensen op het strand aanwezig, niemand die iets deed. En ook wij waren aan het (toe)kijken, bijna machteloos en in twijfel wat we nu moesten doen. Hierin op een eerste impuls reageren is niet altijd even eenvoudig, omdat je hoofd zich ermee gaat bemoeien. Klopt mijn waarneming wel? Mag je hier iets van zeggen? Maakt dat het beter of juist slechter? Ook dachten we eerst nog dat ze misschien toch aan het stoeien waren. In dat moment van denken, gebeurde er ondertussen niets in het ondernemen van actie. 

Ik voelde me machteloos. Moest hier niet iets gebeuren? Uiteindelijk besloot ik toch op mijn eerste impuls af te gaan. Dat ik íets wilde en moest doen. Ik liep naar de mensen toe, zonder te weten wat ik moest doen en wilde vragen of het kon stoppen. Ze bleken dronken te zijn, een andere taal te spreken en ik kreeg geen enkel contact met ze. Dat hielp dus niet. Ik besloot toen de politie te bellen. Op het moment dat ik iemand aan de lijn kreeg, liep het gezin weg. De ouders boos en het kind stopte niet meer met gillen.

Op het moment dat het gezin van het strand weg was, kwamen meerdere mensen bij elkaar over wat er gebeurde en hoe erg het was. En iedereen had eigenlijk hetzelfde gevoel: Dit was niet oké, maar wat moet je doen? En hadden we niet eerder over moeten gaan tot actie?

Niet overdenken, maar voelen en loslaten 

Wat ik bij mezelf opmerkte is wat er daarna gebeurde bij mij maar ook bij mijn vriendin. Hebben we het verkeerd gedaan? Hadden we het anders moeten doen? Is het normaal dat zoveel mensen het zien, maar niemand iets doet? Schuld. Boosheid. Onrecht. Ik kwam thuis en droeg al deze narigheid met me mee. En besefte me op moment dat precies dit gebeurt met boosheid en negativiteit. Hoe we het kunnen overnemen, met onszelf mee kunnen nemen en weer kunnen doorgeven. Ik voelde boosheid maar kon dat moeilijk toelaten, voelde er zoveel verzet tegen, waardoor ik het juist vastzette en niet los kon laten. Op die momenten heb je juist de stap terug te maken naar jezelf.

Terug naar jezelf. Wat heb jij nodig om los te laten en weer in liefde te zijn?

Voor mij betekende dat: het mogen voelen van de woede zodat ik deze niet zou vasthouden. Schrijven is hierin ook een uitlaatklep voor me. Ik heb het letterlijk van me afgeschud, een kussen door de kamer gegooid (daarna verklaarde ik mezelf even voor gek, maar goed, het luchtte wel op) en ik en voelde daarna de woede afzakken. Wat was het heerlijk om mezelf toe te staan die boosheid te mogen voelen. Op dat moment voelde ik weer meer rust in mezelf. Me beseffen deze situatie los te moeten laten en in gedachten heb ik het jongetje en de ouders heel veel liefde toegewenst.

Hoe kun je zelf in liefde blijven en dit uitdelen om je heen?

Die stap wil ik elke keer maken. Dat wil ik doorgeven. Het begint niet buiten jou. Het begint bij jezelf. Door alles te mogen voelen wat er voorbij kan komen op een dag. Niet te wachten tot dingen om je heen veranderen, waardoor je je zelf slachtoffer maakt. Maar telkens die stap terug naar jezelf en daar de liefde groter en groter maken. Zodat je steeds beter voelt wat écht bij jou past. Wat bij je hoort. Wat je wel en niet wilt toelaten in je leven. 

Op een gezonde manier ruimte geven 

Zo kun je emoties, en ook de emoties die je ziet of bestempelt als negatief, leren om te zetten naar kracht, liefde en verbinding. Door ze te herkennen, te ervaren wat het met je doet en er op een gezonde manier ruimte aan geven, zodat je vervolgens kan reageren vanuit een liefdevolle vorm. Hierin leer ik zelf steeds meer dat liefde niet betekent dat je een boodschap altijd mooi moet inpakken. Of niet zegt wat je ergens wat vindt omdat je een ander niet wilt raken. Of niet in actie komt omdat je bang bent voor wat de uitwerking is. En dat boosheid uiteindelijk ook voortkomt uit liefde. 

Boosheid is dus geen verkeerde of negatieve emotie, wél wanneer je deze met je meeneemt en vastzet en er op een ongezonde manier mee omgaat. Wees daarin bewust van wat je met je meeneemt en wat je uitdraagt. Maar ook wat je over wilt nemen van anderen. Of iemand nu een kort lontje heeft in het verkeer, of een voorbijganger die je vervelend aanspreekt, schud het van je af en neem het niet met je mee. Het is niet van jou.

Wees elke keer bewust van welke olievlek jij wilt verspreiden. 

Hoe ga jij om met boosheid of andere emoties die je niet wilt voelen en hoe geef je hier ruimte aan? Laat een reactie achter in de post! 

 

0FansLike
0VolgersVolg
3,911VolgersVolg
0AbonneesAbonneer

Laatste berichten