Je ouders vrijlaten, klinkt een beetje apart. Maar met je ouders vrijlaten, bedoel ik vooral dat je je ouders niet verantwoordelijk stelt voor jouw leven en/of jouw gevoel.
Je ouders, en hierin je opvoeding, hebben een grote invloed op jou als persoon en op je leven. Dingen die je hierin hebt meegemaakt sla je op en je neemt ze met je mee. In je rugzakje, zoals we ook wel zeggen. Grote kans dat je rugzakje zelfs nog een invloed heeft op hoe je op dit moment in het leven staat.
Dat de invloed van je familie groot is, spreekt voor zich. Vooral de eerste levensjaren zijn erg belangrijk voor jouw basis. Jouw gedrag, denken en conditioneren, komen voor een groot deel uit die eerste jaren voort. Zie het als een soort programmering van het onderbewuste deel in jou. Ouders geven onbewust vaak op hun beurt, weer de conditioneringen verder die zij hebben meekregen van hun ouders. En juist vaak dié stukken waarvan werd gezegd: “maar dat ga ik heel anders doen dan mijn ouders”. En dan betrap je jezelf erop dat je op sommige vlakken toch bijna een kopie bent.
Op vakantie ontstonden er goeie gesprekken met een stel, die vertelden over hun verleden en hoe bepaalde gedragingen in hun gedrag – en relatie- voortkwamen uit wat zij weer hadden meegekregen van hun ouders. Het zette me tot nadenken. Een lange tijd kon ik mijn ouders de schuld geven, als er dingen tegen zaten in mijn leven. Als ik mij niet goed voelde. Als ik thema’s tegenkwam waar ik zelf mee moest dealen, maar dit mij (nog) niet lukte.
Je bent zelf verantwoordelijk
Oke, als klein kind ben je afhankelijk van je ouders. Maar als je volwassen bent, kun je zelf bepalen wat je wilt met je leven. Ben je helemaal zelf verantwoordelijk voor je eigen leven. Welke keuzes je maakt. Hoe je wilt handelen. Of je patronen wilt blijven herhalen of wilt doorbreken. Voor welke mindset je wilt kiezen. Lukt het je niet alleen, dan kun je d.m.v. begeleiding bewust worden van jouw systemen en deze gaan doorbreken. Maar je ouders kun je niet meer verantwoordelijk stellen. Daarmee doe je jezelf en ook de ander tekort.
Zie jezelf en zie de ander
Hoe meer ik mezelf zie en daarmee bedoel ik: mezelf waarderen, compassie toepassen, mild zijn, stoppen met het voeden en uitleven van negatieve overtuigingen, hoe meer ik mijn ouders ben gaan zien voor wie ze écht zijn. Voor wie ze zijn als mens. Het betekent ook dat ik mezelf als gelijkwaardig zie in de relatie met mijn ouders. Zij hoeven niks weg te halen voor mij en ik niks voor hun. Je bent ook niet verantwoordelijk voor stukken waar je ouders misschien mee hebben te dealen. Een stuk die we soms ook als kind op ons willen nemen, waardoor je een scheve verhouding kan krijgen.
Los van je ouders
Ik geloof dat elke generatie zal zeggen dat ze dingen anders zullen doen dan wat ze soms hebben meegekregen. Ik heb nog geen kinderen, maar mochten die er komen, zullen ook zij weer dingen anders willen doen dan wat ik heb meegegeven. Iedereen doet zijn best naar zijn of haar kunnen. Vroeg of laat hebben we allemaal ons eigen dingen te leren, zolang we hier zijn. Hoe de band met je ouders er ook uit ziet of hoe je opvoeding ook is geweest.
Er zijn ook dingen die ik nu pas kan waarderen of kan inzien als iets moois bij mijn ouders, terwijl ik dat voorheen als negatief kon zien. Zo kan mijn moeder heel direct reageren. Neemt geen blad voor de mond. Dat triggerde me vaak gigantisch. Vaak zijn het ook nog eens de punten die je triggeren, die je zelf hebt overgenomen. Maar die je er misschien niet helemaal wilt laten zijn. Zo kan ik zelf ook heel impulsief en direct reageren en later spijt hebben van wat ik heb gezegd. Dan besef ik me achteraf pas dat ik dat wel iets zachter had kunnen overbrengen. Sinds ik minder streng ben voor mezelf wanneer ik eens ‘uit de ban schiet’ , hoe meer ik ook de goeie intentie van mijn moeder kan inzien. De eerlijkheid en openheid.
Een ander punt is mijn ongeduld. Het is iets aan het afzwakken maar als ik echt iets in mijn hoofd heb kan ik best drammerig worden. En wat vond ik dat altijd een nare eigenschap van mezelf. Ik herken het van mijn vader, die zich ook ergens in vast kan bijten wanneer hij iets wilt. Sinds ik het niet meer zie bij mezelf als iets negatiefs, een eigenschap die er niet mag zijn, kan ik het van mijn vader ook veel beter hebben. En zie ik ook hoeveel ik kan bereiken met deze wilskracht en de drive om te gaan voor wat je wilt. Ik ben mijn ouders dankbaar voor wat ik heb meegekregen, heb mogen leren en nog steeds kan leren in mijn band en omgang met hun.
Hoe meer ik mezelf mag zijn, hoe meer ik ook mijn ouders kan laten zijn wie ze zijn. Zonder daar van alles van te vinden. Maar niet alleen mijn ouders, ook mijn collega’s, mijn vriend, de buren of wie dan ook. Mensen in hun waarde laten. Iedereen zijn eigen pad laten bewandelen.
Door emotioneel los te laten, je ouders vrij te laten, geef je jezelf alle ruimte. Sta je helemaal op eigen benen. Kun je jezelf volledig dragen.
Dat is vrijheid.
