Ouder worden is natuurlijk een positief iets en ik hoop dat ik de 100 haal! Maar bepaalde dingen die erbij komen kijken, vind ik soms toch wel iets confronterend. Dit gevoel begon rond mijn 30e, maar ik merk dat het me zo nu en dan nog steeds bekruipt. Is dit dan het dertigers-dilemma? Of hoort het er gewoon bij?

Nu ben ik net 33 jaar geworden en hoor ik mijn moeder zeggen: “waar heb je het over? 33 is nog jong.” Maar toen ik in de horeca werkte als twintiger, zag ik de mensen van rond de 30 als ‘oud’. Nu ik zelf deze leeftijd heb, besef ik me dat ik nu voor die leeftijdsgroep ook als oud wordt aangezien. Daarbij kan ik er ook niet meer onderuit, dat wanneer ik terugkijk naar oude foto’s, ik ook aan m’n uiterlijk merk dat ik nu echt ouder aan het worden ben. Oké nog geen drama allemaal, maar die rimpeltjes waarvan ik lang nog kon zeggen dat het droogtelijntjes waren, en na een douche en cremetje wegwaren, blijven nu gewoon echt de hele dag staan. Help, het verouderingsproces is begonnen.

Ik kan me nog goed herinneren dat ik – toen ik begin 20 was- veel bezig was met make up, kleding en dat soort –vooral uiterlijke – dingen. Elk vlekje (ik vraag me nu af welke),probeerde ik te camoufleren en al jong liet in me informeren over de juiste cremes, want zou het geen goed idee zijn om alvast prefentief te gaan smeren met anti-rimpel cremes? 

En toen werd ik 29. Het besef kwam dat ik toch wel ouder ging worden en nog niet eens zo zeer het feit dat er uiterlijk misschien dingen zouden gaan veranderen. Maar ook het idee dat je op je 30e toch wel bepaalde dingen al bereikt zou moeten hebben. Werd het niet eens tijd om echt serieus een bepaalde richting te kiezen? Ik raakte daar wel een beetje van in paniek.  Wat wilde ik nu echt met mijn leven?

Dan komen die eerste dertigers jaren, waar dan het één en ander verandert. Misschien deels bewust deels onbewust, maar ik ga niet meer elk weekend op stap. Soms lig ik op een vrijdagavond al om 23 uur op bed, waar ik dan enorm van kan genieten. Vriendinnen hebben kinderen. Onze gesprekken veranderen.  Ik vind het ineens leuk om te koken en boeken te lezen. En ik sta nu liever vroeg op dan dat ik eindeloos lang uitslaap. Tijdens stedentrips wil ik toch ook wat cultuur of geschiedenis opsnuiven. Ben ik nu saai geworden? Of zijn dit typische veranderingen voor in de 30?

Dan besluit je een avondje als vanouds te gaan dansen. Want ik wil me vooral niet oud voelen. Ook qua kleding merk ik dat ik geneigd ben wat andere dingen uit de kast te pakken. Ik vraag me ineens af met bepaalde dingen of dat nog wel kan. Als ik dan in de kroeg sta en oud leerlingen tegenkom die ik heb lesgegeven, denk ik toch echt dat ik hier te oud voor word. Of misschien moet ik andere plekken opzoeken. 😉  

Maar goed, het heeft ook zo zijn voordelen. Ik voel me veel zekerder dan 10 jaar terug, ik weet wie ik ben, wat ik wil, ik ken mijn sterke kanten en mijn zwakten.  Ik voel me vrouw. En die dingen compenseren de kleine rimpeltjes toch ook wel weer.

En ach, leeftijd is natuurlijk relatief. Voor een twintiger is 30 misschien oud, maar over 20 jaar kijk ik terug naar foto’s van nu en denk ik: wat was ik toen jong. Uiteindelijk zullen we het toch moeten accepteren en kun je alleen maar elk levensjaar het maximale uit jezelf en je leven halen. En veel yoga.. Vanuit de yoga zeggen ze ook wel dat je zo jong bent als je ruggengraat buigzaam is. Dus flink rekken en twisten maar 😉 Dat we ons maar zo lang mogelijk jong en fit blijven voelen!