Want ja, die realistische momenten zijn er ook. En ik weet het; positief blijven, dankbaar voor wat er allemaal WEL is, de verschuiving in bewustzijn door het Coronavirus, ik geloof het en voel het ook zo. Maar er zijn ook momenten waarin ik voel, dat ik te snel over de angst die het óók triggert, heen wil stappen. En gisteravond was zo’n moment.
Ineens werd het een opeenstapeling van.. De verhalen die je erover hoort, de Social Media berichten, de appjes, de gesprekken. De één uit het door er veel over te praten, de ander maakt er grapjes van, maar spanning en onrust is aanwezig.
Dan ineens besef je de impact dat je werk even stopt, is je vader ziek, hoor je updates vanuit het buitenland dat wanneer iemand wordt opgenomen in het ziekenhuis, je een tablet mee moet sturen omdat je er niet meer bij mag. Ik wil het relativeren, meteen omkeren naar het positieve maar het lukt me op dat moment even niet. Ik voel de hoogspanning in m’n lijf.
“Wat als iemand uit mijn familie wordt opgenomen en ik er niet meer bij mag? Wat als er iemand ziek wordt en er geen bedden meer zijn op de IC..” Mijn hoofd maakt een inhaalslag. Ik word me bewust dat ik afleiding wil zoeken in praten, bezig blijven en dat ik mij in de contacten met anderen groot houd en eigenlijk niet de kern raak van wat ik nu echt voel van binnen. Tot ik alleen thuis zit, er even helemaal geen contact is met anderen en de angst me overneemt. Een kritische stem die me zegt dat ik positiviteit moet uitdragen (dus dit mag er niet zijn) en dat er zoveel mensen zijn in dezelfde situatie of vele malen erger. Ik wil weg van dit gevoel, maar weet dat ik het toe te laten heb. Ik voel de onveiligheid en verdriet. Stap onder een warme douche en huil tot ik er in kan ontspannen en het op een gegeven moment stopt.
Ik ga op bed liggen en voel de rust weer terugkomen. De energie die weer ruimte krijgt. De liefde voor de angst, het mag gezien worden en het mag er ook zijn. Vanuit daar voel ik het vertrouwen en de overgave weer. De verbinding met mezelf. Ik kan alle mooie kanten er weer van zien en voelen, zonder dit te willen forceren. En ik weet ook dat het zo werkt met emoties, die kun je niet afwegen tegen een andere persoon of situatie. Die willen gewoon stromen. En ik voel me weer licht.
We zitten met z’n allen in hetzelfde schuitje. We mogen er voor onszelf en elkaar zijn in het feit dat er ook momenten van angst zijn. Het gevoel er meer laten zijn in plaats van het soms eindeloze praten. Hoe geeft jij hier ruimte aan? En laten we elkaar vanuit daar versterken en een hart onder de riem steken. Weer in die kracht en het vertrouwen gaan staan. Ik geloof dat we dat in deze tijden allemaal goed kunnen gebruiken.
En waar ik extra oplet deze dagen:
- Minder het nieuws kijken. Ik neem er een vast moment voor per dag
- De tijd dat ik het erover heb beperken, weer de focus op andere dingen
- Tijd nemen voor rust, dingen in huis, leuke dingen en selfcare
- Mediteren, muziek maken, lezen en schrijven
- Ruimte maken voor nieuwe ideeën en creativiteit
Wil jij meer ruimte geven aan wat je voelt en vanuit daar weer rust, kracht en vertrouwen toelaten? Neem dan contact met me op en we checken in online! Laten we delen met elkaar.
Liefs!
