Na een gesprek met een vriendin hadden we het over situaties waarin je weerstand voelt. En hoe je hiermee omgaat. Ga je de weerstand aan? Of ga je er van weg? Heb je hier altijd iets in te leren? 

Los van deze uitkomst, kan het je sowieso veel brengen, om te onderzoeken wat de weerstand je wilt vertellen.

Weerstand komt vaak naar boven wanneer iets getriggerd wordt. Of we nu ergens mee geconfronteerd worden wat we eigenlijk niet willen. Of het nu een gesprek is met iemand waar je tegen opziet, het beginnen met sporten, het veranderen van werk, of iets anders waar het in opkomt..

Omdat weerstand voelen onprettig is, ontstaat vanuit hier de neiging om de situatie die het triggert weg te duwen. Of tot uitstellen of dingen niet aangaan. Door je weerstand te onderzoeken en te begrijpen, kun je tot inzichten komen en dieper verbinden met wat jij echt nodig hebt en wilt.

Wat kun je doen wanneer je weerstand voelt? 

Neem een moment van stilte, d.m.v. meditatie of iets anders waar je rustig van wordt. Voorkom dat je direct vanuit de weerstand handelt. 

Onderzoek en vraag jezelf:

• Waar zit deze weerstand op? Koppel het los van de situatie en bekijk het grotere plaatje.
• Is er iets wat je onderliggend moeilijk of angstig vindt en zo ja, wat is dat dan?
• Wat wordt hierin geraakt; angst, onzekerheid, ego, of iets anders?
• Wat heb je daarin jezelf te geven? Wat wil je vanuit je hart, je intuïtie? Het allereerste wat er in je opkomt? 
• Mag en kun je daar gehoor aan geven?
• Weeg af:  Wat brengt het je wanneer je vanuit de weerstand handelt en wat brengt het je als je de weerstand aangaat? 

Onderzoek vanuit nieuwsgierigheid en openheid 🙂 

Vanuit deze weg hoeft weerstand dus niet per definitie te betekenen dat je hier iets te doen hebt. Vanuit deze waarneming kun je ook voelen dat iets niet passend is bijvoorbeeld. Of dat je ergens (nog) niet aan toe bent. 

Maar door op deze manier weerstand te onderzoeken en aan te gaan, voorkom je dat je jezelf misschien onbewust kleiner houdt, of aan oude gewoonten vasthoudt. Hoef je nergens van weg. Houd je alles open. Kun je je verbinden met de laag onder de weerstand. 

Wanneer weerstand vanuit angst ontstaat, is de primaire reactie van je lichaam dat je in de overlevingsstand gaat. Vanuit die modus kom je zelf niet altijd bij de laag die eronder zit. In ontspanningssessies en (gedeelde) meditaties gebruiken we het lichaam als middel om dichter bij je gevoel te komen. Wil jij dit eens ervaren op een thema waar jij weerstand op voelt? Vraag dan een gratis inspiratiesessie aan. 

Waarom Fuck it, The ultimate spiritual way, één van mijn favoriete boeken is.

Streven naar de plaatjes die we voorgeschoteld krijgen.. De perfecte levensstijl, de juiste sport, de juiste relatie, een gelukkig leven, positief en blij zijn.

Allemaal vanuit het goed willen doen… Hetgeen juist de oorzaak is van ongelukkig of down voelen, stress of vele andere ongemakken.

Achteraf gezien denk ik dat ik ook vanuit deze motivatie begon met bewustzijn en/of spiritualiteit. De weg naar een verlicht leven, naar geluk of whatever. Dat vond ik wel een mooi ideaal om na te streven (overigens heb ik er niks op tegen om iets na te streven of dingen te willen leren, maar is het vanuit nieuwsgierigheid of vanuit een andere intentie zou je je zelf kunnen vragen).

Maar ook op het spirituele pad kan het ego vrolijk meedoen. Zou de een verlichter zijn dan de ander. Heeft de een een betere yogapractice dan de ander, weet de één nog beter dan de ander wat je zou moeten eten. Vanuit iets goed/perfect willen doen of vertellen wat goed is of niet, of hoe iets zou horen, is nog steeds vanuit ego. En ook weer het oordeel op het ego is ego. 😉 

Zolang we er vanuit gaan dat we dingen moeten fiksen, ga je niet uit van het feit dat je al heel bent. Of de ander. Dat je nu al goed bent zoals je bent. En de ander. Dat je altijd in ontwikkeling zal blijven.

Streven naar perfectie en het goed willen doen gaat nooit voldoening geven. Het maakt dat je op tenen loopt en niet echt vrij leeft.

Het is juist zo ‘verlichtend’ wanneer je jezelf imperfectie mag toestaan. En de ander. Je eigen pad mag kiezen. Zonder goedkeuring of bevestiging. Plaatjes los mag laten van wat hoort of wat goed zou zijn.

Voor mij zelf verandert elk moment, iedere situatie en mijn kijk op de wereld, wanneer ik mezelf de vraag stel: Wat zegt m’n ego? En wat wil ik vanuit liefde, onbevangenheid en heelheid? Daarin mag mijn ego ook gewoon meedoen want die blijft gewoon bestaan. Maar daarin kan je wel zelf kiezen, wat je wilt leven en wat voor jou goed voelt.

Daarnaast herinner ik mezelf regelmatig: Maak fouten. Je kunt deze herstellen, je kunt sorry zeggen.. deze reminder geeft altijd zoveel vrijheid. Maar je hoeft niet hard te werken en alles goed te doen. En creëer mensen om je heen waar je fouten mag maken. Die dan nog steeds van je houden. Of je eerlijk kunnen spiegelen. Wat een verademing. Dit had ik 10 jaar geleden ook wel willen leven.

Fijne gesprekken met vriendinnen inspireerde me tot deze post. Waarin we met een wodka proostte op het vieren van het leven. Mijn “lifestylecoach ego” vond dat dat niet op mijn profiel past. En op die momenten ‘fuck it’ toepassen op het oordeel, verlicht alles zo lekker. En het herinnerde me ook weer opnieuw, hoe ik juist ook in mijn werk realiteit wil uitdragen. Een levensstijl die vol te houden is en geen perfecte levensstijl.

Wat ben ik eindeloos dankbaar met de mensen om me heen waarin er zoveel space is. Waarin iedereen zo kan zijn wie die is en waarin we alles kunnen delen met elkaar. Waarin juist de “gekke” dingen of imperfecties zo geaccepteerd worden en hoe dat voor mij de basis is voor echte en fijne relaties. En dat het leven vooral ook bedoeld is om het makkelijk en onbevangen te houden. Waarin ik ook in deze periode nog meer gespiegeld krijg waar ik mijn eigen oordelen mag laten vieren. Vooral blijven doen wat voldoening geeft en waar je blij van wordt. Volgens Buddha is dat trouwens de hoogste staat van verlichting.

Het lijkt wel of we in deze tijd nog meer opmerken, hoe we gewend zijn om altijd maar door te gaan en vooruit te kijken. Dat we beseffen hoe we in een enorme snelheid leven. Niet voor niets dat veel mensen zoeken naar rust en houvast in mindfulness, meditatie en lifestyle. Maar hoe zou het zijn als we die dingen al van jongs af aan zouden leren?

Ik kan me het moment van het behalen van mijn schooldiploma nog goed herinneren. Hier had ik jaren naar toe gewerkt, het idee ‘er te zijn’, wanneer ik dat schoolpapiertje éindelijk had. Tot het moment dáár was en ik het idee had in een gat te vallen. En wat dan nu? Ik was zo gewend aan het feit dat ik ergens naar toe moest werken, en dat viel nu weg. Bij mij werd het bijna een soort ‘verslaving’ aan opleidingen. Ik stelde me telkens wel weer een nieuw doel om te behalen, iets om naar toe te werken, om vervolgens heel even verzadigd te zijn en dan weer op zoek te gaan naar iets nieuws. Het was een manier om de onrust in mijzelf te verdoven. Maar dit kan ook door altijd maar aan het werk te zijn, drank of drugs te gebruiken, eindeloos consumeren of andere bezigheden die gevoelens van onrust even doen laten vergeten. Onrust in gewoon in het hier en nu aanwezig zijn is geen raar fenomeen, wanneer we allemaal in deze maatschappij, van jongs af aan meekrijgen vooruit te kijken en te leven.

Want waar leren we om gewoon ‘hier’ aanwezig te zijn? Toen ik als juf werkte, kon ik mijn vinger er nog niet op leggen, maar het onderwijssysteem klopte niet met hoe ik het voelde. Er werd gehamerd op het cognitieve, de resultaten, en er wordt gewerkt van rapport naar rapport. De nadruk op resultaten, deze vergelijken en weer een nieuw doel stellen. Ik zag steeds meer kinderen achter de schoolbanken, die gewoon niet écht blij waren. Uiteindelijk werd dat mijn hoofddoel. Kinderen die blij op school komen en blij naar huis gingen. De nadruk afhalen van de cijfers. En vanuit die veilige en gezellige basis, kwam het leren als vanzelf. Vonden de kinderen de intrinsieke motivatie.

In 2017 deed ik een steekproef naar het huidige onderwijssysteem. Met veel ouders, leerkrachten en directeuren ben ik in gesprek geweest. Super interessant. Ik wilde meten of mijn visie en denkbeeld overeenkwam met hoe anderen hier tegenaan kijken. Wat bleek? Praktisch iedereen gaf aan dat het onderwijs NIET passend is. Maar ook beproefde je bij vrijwel iedereen een gevoel van: We kunnen er niet zoveel mee. Het onderwijssysteem is té groot en te log om dit te veranderen. Dus waar beginnen we? Leerkrachten hopen op de directeuren, directeuren op de overheid, ouders op de scholen etc..

En alle ouders, en ook de leerkrachten, willen maar 1 ding voor het kind:
Dat het gelukkig is. Dat het zich goed voelt.

Maar als we de kinderen leren om continu vooruit te werken, zich leren aan te passen in een systeem, waarin het draait om resultaten, dan creëren we een maatschappij waarin we op deze overtuigingen draaien. En andersom natuurlijk.

We worden nieuwsgierig geboren. Denk maar aan al die ‘waarom vragen’ en hoe open jonge kinderen de wereld inkijken. En kijk dan naar de kinderen die wat ouder worden. Die van alles moeten. Mee moeten in die ratrace en al die verwachtingen. Hun motivatie neemt af. Ze willen niets meer leren. Sterker nog, ze kunnen er niks meer bij hebben, ze raken afgestompt of verveeld. Of gaan compenseren in gedrag. En dan heeft het kind een probleem. Gaan we misschien nog op zoek naar stempels, zodat het kind alsnog past in het (reguliere?) systeem.

Ik kijk er anders naar. Die probleemkinderen hebben geen probleem. Het onderwijssysteem sluit niet aan op de kinderen. Dat is het probleem. Het sluit wél aan op de kinderen die zich makkelijk kunnen aanpassen, maar de vraag is of dat echt gelukkig maakt: Goed in staat zijn, om je sociaal gewenst op te stellen. Het scheelt wellicht een hoop ‘problemen’, maar of je kind de kans krijgt zijn volle potentie te benutten is maar de vraag.

Hoe zou het zijn als kinderen elke dag les krijgen in hoe je met elkaar omgaat? Wat je kwaliteiten zijn? Hoe je omgaat met de natuur? Hoe je goed zorgt voor je lichaam? Wanneer er voor het overgrote deel gespeeld en bewogen mag worden. En de vragen bij de kinderen opkomen als vanzelf? En er daarop wordt aangesloten? In een ontspannen omgeving, waar het vooral gewoon leuk en ongedwongen is. (Tevens de visie van het Finse onderwijs, waarbij kinderen vanaf 7 jaar naar school gaan en welbevinden en gezondheid voorop staat. Zeker de moeite waard om eens in te verdiepen: https://www.bedrock.nl/wat-we-kunnen-leren-van-het-finse-onderwijssysteem/)

Mijn grote wens is dat dit de toekomst gaat worden. Dat ouders niet het hoogst haalbare streven voor hun kind, zich niet gek laten maken door wat er van het kind verwacht zou worden, uit angst dat het misschien niet meekomt in de norm van de maatschappij. Waarin CITO op een gegeven moment geen enkele waarde meer heeft (extra note: laat dit wat mij betreft afgeschaft worden). Dat leerkrachten de druk loslaten van wat inspectie en directie verwacht, maar hun hart volgen in hetgeen wat ze echt willen voor de kinderen. Daarom sta je tenslotte voor de klas. Dat kinderen spelend mogen leren. Hun nieuwsgierigheid wordt geprikkeld. Hun talenten naar buiten komen. Door uiting en ruimte voor hun talenten, ontwikkelt dat zich als vanzelf. Ontstaat er een generatie die als vanzelfsprekend in het hier en nu leeft en daar het maximale uithaalt. Hun maximale potentie benutten. Omdat dát ze is aangeleerd.

Dat zou toch te gek zijn?

Elke donderdagmiddag geef ik online les aan kinderen. Een lesformat waar beweging, ontspanning & persoonlijke ontwikkeling, op een speelse manier wordt aangeboden. 

Wil je jouw kind hier aan mee laten doen? Mail dan naar info@amberhanning.nl voor meer informatie en de link voor de online les.

Al van jongs af aan vind ik paarden echt fantastisch. De ‘paardenmeisjes’ begrijpen denk ik zonder woorden het gevoel. Toen ik de mooie plaatjes en inspirerende teksten op Instagram voorbij zag komen van Anouk met haar paarden, werd mijn aandacht dan ook meteen getrokken. Anouk zet paarden in voor haar coachings die zij combineert met haar eigen ontwikkelde hoogbewustzijn en intuïtie. Ik werd steeds nieuwsgieriger naar wat ik van de paardencoaching zou kunnen leren. Ik kreeg contact met Anouk, wat meteen goed voelde en al gauw was de afspraak gemaakt!

Je kunt de coaching ingaan met een hulpvraag of thema. Ik had niet iets specifieks wat ik wilde inbrengen, maar blanco instappen was ook mogelijk. Dus dat werd het dan! Waar ik echt geen ochtendmens ben, ging mijn wekker vroeg voor deze afspraak, want Anouk geeft de coaching op een mooie plek vlak bij Breda. Dus ik moest even een stukje rijden. Maar ik werd voor de wekker wakker, was er de avond van te voren al mee bezig en echt mega benieuwd. Al is het trouwens ook mogelijk dat Anouk op locatie komt als je een eigen paard hebt! Maar daar wacht ik dus nog op.. 😉

Eenmaal aangekomen op locatie werd ik enthousiast ontvangen en voelde het meteen vertrouwd. Leuk om te zien dat hetgeen wat Anouk op Instagram naar buiten brengt, ook echt overeenkomt met hoe het is wanneer je haar ‘live’ ontmoet. Omdat ik blanco de coaching in ging, had ik ook niet echt verwachtingen. Nou misschien stiekem wel een beetje: dat de paarden zouden spiegelen dat het allemaal wel lekker gaat. Want ondanks dat het natuurlijk nooit allemaal alleen maar ‘bliss’ is, voel ik me over het algemeen heel blij en tevreden.

Toen we het weiland inliepen, waar de 4 paarden in stonden te grazen gebeurde er al van alles. In de verte waren er paarden aan het rennen en in het weiland kwamen ze me even begroeten. Eén checkte even mijn voeten. Anouk vertelde dat dat gebeurde om te voelen of ik wel geaard was. Paarden zijn dus ontzettend intuïtief en tegelijkertijd heel geaard. Om zo goed mogelijk te kunnen functioneren in de kudde, is het belangrijk dat je zo goed mogelijk in balans bent om de veiligheid van de kudde te kunnen waarborgen. Je moet immers op tijd gevaar op kunnen merken en snel kunnen communiceren met je kuddegenoten. Om die reden zullen paarden je altijd spiegelen in hetgeen wat in dat moment nog meer in balans mag komen, vertelde Anouk. 

Bij elk paard was de begroeting en de wisselwerking anders. Met Anouk besprak ik wat het deed bij mij en wat ik voelde in het contact. Ik was vooral heel erg nieuwsgierig wat het gedrag van de paarden nu allemaal zou betekenen. Maar uiteindelijk gaat het ook om de reactie die het bij jou losmaakt.

Na wat interacties met de paarden en Anouk, kreeg ik een ‘oud’ thema gespiegeld. Dat was wel even confronterend, omdat ik niet het idee had dat ik daar op dit moment mee worstel. De angst voor afwijzing kwam omhoog en de behoefte naar diepe verbinding. Toen we daarover in gesprek raakte vielen dingen op zijn plek. Mooi was het om te zien, hoe ik in een nieuwe situatie toch kan ‘terugvallen’ in mijn oude patroon. Waar ik bij mensen of situaties die ik ken en vertrouwd mee ben heel comfortabel kan zijn, voelde ik dat ik het in deze situatie heel spannend vond, waarin dus ook die angst voor afwijzing weer omhoog kwam.

Door dingen van buitenaf die nieuw of oncomfortabel zijn, kunnen we soms weg gaan van onszelf. Wanneer we bang zijn voor afwijzing buiten ons, wijzen we eigenlijk onszelf al af. Want je wilt toch mensen en situaties om je heen creëren waarin je helemaal jezelf kunt en mag zijn? Dus het enige wat je kunt doen is daarin trouw blijven aan jezelf. Het was fijn om deze spiegel en bevestiging opnieuw te krijgen!

Ook de dagen erna werkte de sessie nog door. Waarin ik heel helder kon voelen en herkennen in welke situaties ik geneigd ben om de connectie met mezelf te verliezen. Wat een kado om dit nog bewuster te mogen voelen, nadat er weer nieuwe kwartjes zijn gevallen bij de paardencoaching.

Een hele bijzondere ervaring… en waar ik mijn best gedaan heb dit in woorden uit te drukken, maar dit haast niet te doen is, kan ik vooral zeggen: ga het eens ervaren, het is leuk, laagdrempelig én waardevol.

Ik heb Anouk ook gevraagd of het uitmaakt of je wel of geen paardenfan bent, maar deze vorm van coaching is voor iedereen geschikt!

Dank je wel lieve Anouk! Een energieke inspiratiebron ben je. Ik wens je nog heel veel mooie sessies!

Laat je ook inspireren door Anouk en vind haar op Instagram en Facebook. 

En leuk om te weten.. In 2020 organiseert Anouk samen met een collega mooie workshops met paarden. Ook komt er een bijzonder jaartraject aan, waarbij je samen met de paarden verschillende thema’s aangaat om jouw persoonlijke ontwikkeling een mooie boost te geven. Meer informatie volgt binnenkort op haar website en social media kanalen. 

Meer weten? Klik hier. 

Blog geschreven door: Robin van der Aa

“Had ik maar niet zo hard gewerkt, dan had ik meer tijd gehad voor mijn gezin en andere geliefden.” Een van de vijf dingen waar mensen op hun sterfbed het meeste spijt van hebben: te veel gewerkt en te weinig aandacht voor hetgeen dat echt belangrijk in je leven is. Dit is gebleken uit een onderzoek dat gedaan is over honderden mensen op hun sterfbed en is samengebracht in een boek: ‘Als ik het leven over mocht doen’ van Bronnie Ware.

Ik stel mezelf vaak die vraag: waarom werken we in godsnaam zo hard? Waarom maken we ons leven soms zo ingewikkeld? Er is zoveel meer in het leven als werk. Het is zo zonde als je leven draait om werk en je elke week weer toeleeft naar het weekend.

Al vrij snel in mijn leven merkte ik dat fulltime werken niks voor mij was. Elke avond plofte ik als een zoutzak op de bank en het weekend had ik nodig om bij te komen van de werkweek. Ik had weinig energie om te sporten of af te spreken met vriendinnen, zelfs het lezen van een boek koste me na een werkdag vaak te veel moeite. Tijdens die periode had ik nog geen idee dat dit eigenlijk mijn eigen keuze was. Ik ben opgegroeid met het idee, en gestimuleerd door de maatschappij, dat hoe harder je werkt hoe beter. Als je hard werkt ben je waardevol en dan ben je succesvol. Misschien als je ziek bent, of moeder bent, is het acceptabel om minder te werken, maar als je jong en gezond bent werk je gewoon fulltime.

Maar waar komt die gouden regel van 5 dagen werken en 2 dagen vrij eigenlijk vandaan? Wat maakt dat dat wordt gelinkt aan een succesvolle carrière? De 5-daagse werkweek is bijna 100(!) jaar geleden, in 1922, bedacht door Henry Ford die besloot de werkweek van 6 dagen te reduceren naar eentje van 5 dagen waarop maximaal 8 uur per dag gewerkt werd.

De wereld verandert razendsnel, maar op het gebied van productiviteit en gezondheid op werk verandert er bar weinig. Ondertussen schieten de burn-out klachten als paddenstoelen uit de grond. In Nederland kampen bijna 1,5 miljoen mensen met burn-out klachten (volgens Burn-out Poli). Niet alleen vanwege werk, want we leggen de lat voor onszelf op alle gebieden tegenwoordig erg hoog en daarbij zijn we 24-7 bereikbaar (ook voor onze werkgever, klanten en opdrachtgevers) en hebben we continu informatie tot onze beschikking. Maar werk is zeker een onderdeel daarvan.

Ik had niks met die gouden regel. Fulltime werken gaf me enorm veel stress, weinig energie en het voelde alsof ik in een keihard rijdende trein zat en m’n leven aan me voorbij ging. ‘Maar als je niet hard werkt, dan ben je lui’ zei een stemmetje lange tijd in m’n hoofd. Een baan die leuk én ontspannen is die bestaat simpelweg niet, dacht ik. Van dit idee raakte ik nog meer gestrest. Ik merkte namelijk dat elke week veel en hard werken niet voor mij was weggelegd: het was overweldigend, ik was constant moe en had weinig energie. Ik schaamde me in eerste instantie en voelde me zwak dat ik fulltime werken niet aan kon. Er zijn mensen op deze wereld die veel harder werken in veel slechtere omstandigheden. Wat geeft mij het recht om te klagen dat ik vind dat ik te hard werk?

Maar ik dacht ook: wanneer is het genoeg? Wanneer ga ik stoppen met keihard over m’n eigen grenzen heen te gaan? Wanneer accepteer ik dat ik niet tegen stress kan? Zo wilde ik niet langer mijn leven leiden. Ik wilde minder werken, meer rust en meer genieten.

Ik ben bevoorrecht met het feit dat ik de keuze heb om te doen wat ik leuk vind in plaats van te werken om te overleven. Dan ben ik toch gek als ik dit niet doe?

Ik ben ambitieus en zet me in om de wereld een mooiere plek te maken, maar dit wil ik niet doen door mee te doen aan de ratrace (hard werken, geld verdienen en spullen kopen die je niet gelukkig maken). Ik wil een leven creëren buiten de ratrace waarin ik tijd en ruimte heb om te bedenken hoe ik op een slimme manier kan werken en geld verdienen met iets dat mij voldoening geeft. Zodat ik op het eind van mijn leven in ieder geval niet hoef te zeggen: had ik maar niet zo hard gewerkt en tijd gemaakt voor dingen in het leven die écht belangrijk zijn.

Heb jij ook behoefte aan een beter balans tussen werk en privé? Zou je ook meer willen genieten en minder toeleven naar het weekend? Een eerste stap is om te bedenken wat de reden is dat je fulltime werkt. Wordt dit misschien verwacht door je werkgever, kun je daar dan over in gesprek gaan? Of denk je dat je dat geld nodig hebt? Bekijk je uitgavenpatroon dan eens goed, heb je ook echt al die spullen nodig?

Op 7 september geeft Robin van der Aa een workshop ‘Minder werken, meer leven’ waarin je aan de slag gaat met verwachtingen van anderen loslaten, werken aan oude overtuigingen en gaat kijken hoe jij al de eerste stappen kunt zetten naar een leven waarin je meer tijd maakt voor wat je echt belangrijk vind. Voor meer informatie: https://robin-van-der-aa.myshopify.com/products/7-09-workshop-minder-werken-meer-leven